Το ναυάγιο (Ναυάγιο ΙΙΙ) προέρχεται από την περιοχή του όρμου του Αγ. Γεωργίου στην Ντία, όπου είχε εντοπιστεί σε βάθος 52μ. περίπου. Κατά το ημερολόγιο του επόπτη της έρευνας, αρχαιολόγου Λάζαρου Κολώνα ανελκύστηκε στο τέλος Ιουνίου του 1976.

Στην επιφάνεια του βυθού ήταν ορατά ξύλα από το σκαρί του πλοίου, δύο μπρούτζινα κανόνια, πήλινα και χάλκινα σκεύη. Στην διάρκεια του καθαρισμού για την απελευθέρωση και ανέλκυση των κανονιών εντοπίστηκαν από κάτω αρχιτεκτονικά μέλη, τα οποία λειτουργούσαν προφανώς ως έρμα για την σταθεροποίηση του πλοίου. Κάποια από αυτά ανήκουν σε αρχαία κτίρια.

Με βάση τα ευρήματά του το ναυάγιο μπορεί να χρονολογηθεί στον 16-17ο αιώνα. Πρόκειται, πιθανότατα για πλοίο που ναυλοχούσε στην Ντία, προερχόμενο ή κατευθυνόμενο στην αντικρινή Candia όπου άκμαζε η Βενετία της Ανατολής. Τα σκεύη που έχουν σωθεί εξυπηρετούσαν πιθανότατα τις ανάγκες του πληρώματος, καθώς φαίνεται ότι το πλοίο δεν είχε ακόμα φορτώσει ή είχε φορτίο που δεν άφησε ίχνη.