Αναφέρεται ότι εκείνο το διάστημα, όταν ο καταραμένος στόλος των απίστων της διεφθαρμένης Βενετίας έφευγε από τον Χάνδακα, οι άπιστοι γέμισαν τα πλοία με τους ανθρώπους και τις οικογένειές τους και ο ένας άβολα επάνω στον άλλο ξεκίνησαν από το Λαγονήσι (Tavşan ceziresi, το νησί Ντία) προς τη Βενετία. Επειδή τα πλοία τους ήταν παραφορτωμένα, είχαν έλλειψη τροφίμων και ποτών, ενώ και οι άνεμοι ήταν ευμετάβλητοι. Για το λόγο αυτό περιπλανήθηκαν πολύ στη θάλασσα. Από τις πολλές κακουχίες, την πείνα και τη λειψυδρία ταλαιπωρήθηκαν κι αρρώστησαν· από κάθε πλοίο έριχναν στη θάλασσα δεκαπέντε-είκοσι νεκρούς απίστους. Εκτός αυτού, έπεσαν και σε μια μεγάλη τρικυμία και με δυσκολία έφτασαν κι αγκυροβόλησαν σε ένα νησί. Εκείνη τη νύχτα από τη θαλασσοταραχή κόπηκαν οι αλυσίδες της άγκυρας από πέντε-έξι πλοία, τα οποία η φουρτούνα παρέσυρε στις ακτές της Ρούμελης, τα έριξε στη στεριά και τα κομμάτιασε. Από όσους βρίσκονταν μέσα, κανείς δεν σώθηκε, όλοι χάθηκαν. Κατόπιν έφυγαν από το νησί αυτό και έφτασαν στο στενό της Βενετίας. Η δημοκρατία της Βενετίας δεν έδινε άδεια στον καταραμένο στόλο να μπει μέσα και δεν τον υποδεχόταν για τρεις μέρες από τη θλίψη και τη στενοχώρια της. Τρεις μέρες μετά τους έδωσε άδεια, με τον όρο οι γαλέρες να βγάλουν τα κατάρτια και τις κεραίες τους, τα γαλιόνια να κατεβάσουν τους πλάγιους ιστούς της γάμπιας τους, να μην ρίξουν καθόλου πυροβολισμούς και κανονιοβολισμούς και να μπουν μέσα με μαύρες σημαίες. Όλοι οι καταραμένοι προύχοντες της πολιτείας εκείνη τη μέρα σταμάτησαν τα γλεντοκόπια, τις διασκεδάσεις και τους στολισμούς στα παλάτια τους, φόρεσαν μαύρα και κράτησαν πένθος. Σαράντα μέρες και σαράντα νύχτες δεν άναψαν κερί και καντήλι στα σπίτια και τις εκκλησίες τους και έμειναν μέσα στη θλίψη. Και όλοι οι υπόλοιποι άπιστοι κάτοικοι της Βενετίας, εξέχοντες και κοινοί, άρχοντες και ζητιάνοι, κράτησαν πένθος για σαράντα μέρες και σαράντα νύχτες. Αυτά μ’ εκείνους*.



* αυτούσιο από τη βιβλιογραφική πηγή