Διήγησις διὰ στίχων τοῦ δεινοῦ πολέμου τοῦ ἐν τῇ νήσῳ Κρήτῃ γενομένου,...

Ἄνθιμος (Ἀκάκιος) Διακρούσης

Ἔτσι ἐπῆραν τὰ χωριὰ κ ᾽ἐπήγαιναν στὴν χώρα,

στὸ Κάστρο τὸ καθολικό, και πολεμοῦν το τώρα,

σκορπίζοντας, σκλαβεύοντας νέους, λέγω, καὶ γέρους,

ὡς πῦρ καὶ καῦμα φλογερὸν εἰς τὸν καιρὸν τοῦ θέρους.

...

Καιρὸν οὐδ’ ὥρα πώποτε δὲν ἤθελαν νὰ χάσουν,

μὲ τόσο πλῆθος ἄπειρο τὰ τείχη νὰ χαλάσουν.

Τόση δύναμην ἔδωκαν, μὲ ὅλη τὴν ἀντρειά τους,

ποὺ θαυμαστοὶ εὑρέθηκαν εἰς τὰ καμώματά τους,

διὰ νὰ τήνε πάρουσι, νὰ τὴν αἰχμαλωτίσουν,

τοὺς ἐλεεινοὺς τοὺς χριστιανοὺς καὶ νὰ τοὺς ἀφανίσουν.

Ἀλλ᾽αὐτοὶ ἀντιστέκασιν ἐτότε μέρα νύκτα

κι ἀρίθμητους στὸ θάνατο τὸ σκοτεινὸν ἐρίκταν.

...

Ἀλλά καὶ τόσα δάκρυα, Χριστέ, πῶς τὰ βασταίνεις,

ποὺ χύνονται καθημερνά, καὶ πῶς τὰ ὑπομένεις,

ὁπού, ἂν ἐμαζώνουνταν, λίμνην εἶχαν γιομίσου,

νὰ εἶναι μεγάλη καὶ βαθιά, καράβια ν’ ἀρμενίσου;

...

Δεῦτε, πηγαί, ἀντλήσετε ὕδωρ τοῖς ὀφθαλμοῖς μου,

νὰ κλάψω καὶ νὰ θρηνηθῶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς μου.

...

Κρήτης, τὰ χείλη μου δειλιοῦν, τὰ μέλη μου τρομάσσουν,

χέρια δὲν ἔχου δύναμη κονδύλι γιὰ νὰ πιάσουν,

τοὺς κουρσεμοὺς καὶ στεναγμοὺς ποὺ ἔγιναν ὣς τώρα

σ’ αὐτὴν τὴν κακορίζικη καὶ κουρσεμένη χώρα.

...

Κρήτη, στολὴ τῆς Βενετιᾶς, τοῦ πρίντσιπα κορόνα,

ὁποὺ τὰ ρετζιμέντα σου πολλὰ σὲ καμαρῶνα,

Κρήτη, ὅσοι σὲ εἴδασι πολλὰ σ’ ἀναζητοῦσι,

ὅπου κι ἂν λάχουν σ’ ἐπαινοῦν, κι ὅλοι σὲ μαρτυροῦσι•

ὅλες οἱ χώρες σ’ ἐπαινοῦν, ὅτι ἤσουν πλουμισμένη,

καὶ σήμερον εὑρίσκεσαι κακῶς καταντημένη.